1
دانشیار گروه زبان و ادبیات عربی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه خوارزمی
2
دکترای زبان و ادبیات عربی؛ مدرس دانشگاه فرهنگیان – پردیس علامه امینی تبریز
چکیده
قرآن کریم مجموعه‌ای از مهمترین عناصر محتوایی، بیانی و بلاغی را شامل می‌شود که علاوه بر دستورات گوناگون و حیات بخش برای زندگی انسان‌ها، مجموعه‌ای چندبُعدی از علوم گوناگون عقلی و نَقلی را عرضه کرده است؛ در میان این دانش‌ها، علوم بلاغی و لغوی جایگاه ممتازی دارند؛ چراکه از یکسو باعث فهم صحیح‌تر و رَساتر کلام خداوند می‌شوند و از سوی دیگر بر جنبه‌ی اعجازآمیز بلاغت و بیان وحی الهی ـ در مقارنه و معارضه با سایر سخنان ـ تأکید می‌کنند. مقاله‌ی حاضر، در راستای بررسی وجوه گوناگون معناشناسیِ واژگان قرآن، تحقیقی است در جهت توجّه و شناخت خصایص مختلف بیانی و محتوایی مادّه‌ی «رغب» در قرآن کریم با تکیه بر دیدگاه‌های تفسیری شیعه. نگارنده، در پژوهش حاضر، وجوه مختلف لُغوی و معنا شناسی واژه «رغب» را بررسی کرده، و در این مسیر، از مهمترین معاجم و کتب حوزه‌ی لغت و معنا از متقدّمان و متأخّران بهره برده است؛ «رغب» از اصول قرآنی می‌باشد؛ و مجموعاً در قرآن کریم هفت لفظ از این مادّه، در هشت آیه (سه آیه از سُوَر مکّی و پنج آیه از سُوَر مدنی) ذکر شده است؛ این مادّه به معنی نوعی از انواع حُبّ است که بر معنای شدّت اراده و میل و مقتضای حرص نسبت به چیزی دلالت می‌کند؛ همچنین مشخّص گردید اگر «رغب» به همراه «عن» بیاید ـ چنانکه در سوره مریم آیه 46 آمده است ـ معنـای نقیضـی «روی بـرگـردانیـد و اِعـراض کرد» می‌دهد. نتایج پژوهش حاضر، نشانگر آن است که: در قرآن کریم، یا استناد بر کتب تفسیری شیعه، ساختار و محتوای آیات، پیوند مستحکمی با رویکردهای معناشناسی دارد چنانکه در مادّه رغب نیز بنا به فراخور بحث، معانی مختلفی اراده شده است، بر همین اساس، در منظومه معناییِ این واژه در آیات، می‌توان به دریافت‌هایی همچون «خواستن»، «امیدوار بودن»، «پناه بُردن»، «روی نمودن و متوجّه شدن»، «میل داشتن و آرزو نمودن» اشاره کرد.
بانوی امین اصفهانی، 1361، تفسیر مخزن العرفان در علوم قرآن، 10ج، تهران: انتشارات نهضت زنان مسلمان.
الجُرجانی النحوی، عبدالقاهر بن عبدالرحمن بن محمّد، 1992م، دلائل الإعجاز فی علم المعانی، تحقیق: محمود محمد شاکر أبو فهر، القاهره: مطبعه المدنی، الطبعه الثالثه.
حسن جَبَل، محمّدحسن، 2010م، المعجم الإشتقاقی الموصَّل لألفاظ القرآن الکریم، قاهره: نشر مکتبه الآداب.
خرّمشاهی، بهاءالدین، 1389، قرآن پژوهی، 2ج، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ چهارم.
الخُزاعی النیشابوری، حسین بن علی بن محمّد بن احمد ابوالفتوح رازی، 1381ش، رَوض الجِنان و رَوح الجَنان فی تفسیر القرآن، تصحیح: محمدجعفر یاحقی و محمّدمهدی ناصح، 20ج، مشهد: انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ سوم.
الراغب الإصفهانی، ابوالقاسم حسین بن محمّد، 2005م، المفردات فی غریب القرآن، بیروت، لبنان: نشر دارالمعرفه، چاپ چهارم.
روحی، محمّد و محمّد تقی فیّاض بخش، 1429ق، تفسیر مفردات القرآن فی ترتیب لغات مجمع البیان والمیزان، تهران: انتشارات احیاء کتاب.
قاضی عیاض، أبی الفضل بن موسی الیَحصُبی، 2013م، الشِّفا بِتَعریفِ حُقوق المصطفی، تحقیق عبده علی کوشک، الإمارات العربیة المتحّدة: منشورات جائزة دُبی الدّولیة لِلقرآن الکریم.
قرائتی، محسن، 1374، تفسیر نور، قم: انتشارات موسسه در راه حق.
کاشانی، ملاّ فتح الله، 1344، تفسیر کبیر منهج الصادقین، 10ج، تهران: انتشارات اسلامیه، چاپ دوم.
مختار عمر، احمد، 1423ق، المعجم الموسوعی لألفاظ القرآن الکریم و قراءاته، ریاض، مملکة العربیه السعودیه: مؤسسه سطور المعرفه.
)